21 Mayıs 2015 Perşembe

Bizimki Çok Yaramaz Keşke Seninki Gibi Uslu Olsa Ohooo

Zaman zaman başka annelerden bu tip laflar duyuyorum. Sadece benim çocuğuma karşı değil başkalarına da. Yaramaz çocuk sahibi olmayı, bununla baş etmeyi de maharet gibi göstermeye çalışıyorlar. Aslında acındırma edebiyatından başkası değil yaptıkları. Onlar kendilerini övdüklerini zannededursunlar, benim kafamdan geçen düşünceler şöyle.

Ben çocukların yaramazlık diye tabir ettiğimiz özelliklerinin -nedir bunlar çok hareketli olması, söz dinlememesi, oyuncaklara ve diğer kişilere hırçın davranması... - bir kısmının genetik bir kısmının da çevresel faktörlerin etkisiyle oluştuğunu düşünüyorum. Tam bir oran vermek doğru olmaz ama yazıda kolaylık olsun diye %50-%50 olsun diyelim. Yani çocuğun yaramazlığının yüzde ellisi genetikse yüzde ellisi de çevresel faktördür. Bunların içinde ortamın huzursuz olması, anne-baba arasındaki uyumsuzluk ve iletişim şekilleri, evde bulunan diğer kişilerin (kardeş, büyükanneler, dedeler) etkileri sayılabilir. Bunun kanıtı da çocuğun farklı ortamlarda farklı davranmasıdır. Eğer yaramaz çocuk okulda veya başka bir yerde uslu ise, yani tepkisi ailesine ise demek ki yaramazlığının bu miktarı çevresel etkiden gelen miktardır.

Neyse, benim çocuğuma gelen uslu yorumlarında, kendi çocuğunun yaramaz olduğunu iddia eden ailelerin bu çevresel etkilerine dikkat ediyorum öncelikle. Genelde gördüğüm çocuk gerçekten bazı şeylere tepki olarak yaramazlığı geliştirmiştir ve bunların başında da olgunlaşmamış anne-baba sorunu karşıma çıkıyor. Tabi ki herkes için böyledir demiyorum, gözlemlediklerim böyle. Bu durumda bana senin çocuğun uslu dediklerinde içimden geçen, "belki senin çocuğuna ben baksam o da uslu olurdu, sonuçta bizim çocuğa yaklaşımımız sizinkinden farklı, kimbilir belki çocuk hiç yaramaz değildir özünde".

Benim çocuğumun da yaramazlık yaptığı dönemler, anlar oluyor ama genel olarak tutarlı davranmaya çalışıyoruz ve iyi anne-baba olmaya çalışıyoruz. Ancak ben çocuğum günlerce aralıksız yaramazlık yapsa da, hiç yapmasa da onu yaramaz veya uslu diye etiketlemiyorum, dahası kafamda böyle imgelemiyorum bile. Çünkü çocuk bu, bir günü bir gününe uymaz, durmadan keşfeder, bu süreçte kimi zaman yaramazlık yapar kimi zaman yapmaz, değişir, öğrenir ve en önemlisi büyür.

Büyür, büyür, büyür... Zaman çok hızlı geçiyor. Önemli olan ruhsal olarak sağlıklı büyümesi tabi. Çocukların süregelen ve bitmeyen yaramazlıkları varsa, anne baba çocuktan önce bi kendine, ortama bakmalı. Acaba şartlar değişirse çocuk uysallaşır mı, sorun gerçekten çocukta mı?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder